Het gebruik van de Mango wordt nog eens uitgebreid toegelicht door de medewerkers van Sinnerbikes. Ook krijgt de iPhone met klitteband een plekje op de wielkast zodat ik er onderweg goed mee kan navigeren. De 125km route is al ingeprogrammeerd. Na alle instructies rijd ik pas om 11:30 weg, de standaard fietspomp en een reserve binnen- en buitenband mee. Helaas, zal later blijken, is de accu niet helemaal vol en ik rijd stom genoeg met volledige verlichting overdag om goed zichtbaar te blijven.
Ik heb geen perfecte conditie en daarom heb ik me voorgenomen om elk uur te stoppen en rond de 30km/u te rijden. Op de rechte stukken is de verleiding te groot en gaat het 36km/u. Echte velomobilisten lachen me uit, maar voor mij gaat het hard. Afgezien van het industrieterrein rond Sinnerbikes, kom ik Groningen gemakkelijk uit. Onverwacht stuurt de geplande fietsroute me over een stuk onverharde weg. Ik maak me een beetje zorgen over kuilen en gaten, maar de Mango hobbelt overal probleemloos overheen. Bij de eerste stop loop ik er even omheen en er zitten een paar fraaie modderspatten langs de zijkant. Stoer.
De route is schitterend door de bossen, heidevelden en weilanden van noord-oost Nederland. Veel smalle, halfverharde fietspaadjes. Prachtig, alleen de snelheid is wat lager dan op asfalt. De meeste grote plaatsen weet ik te ontwijken. Alleen in Assen rijd ik dwars door de winkelstraten. Op de laatste zaterdag voor sinterklaas trek ik veel bekijks. Terug toeteren en bellen naar alle zwartepieten. Lachen.
Na twee uur is tot mijn teleurstelling de iPhone al leeg. Iets teveel op het kaartje gekeken. De rest van de route zal ik het met ouderwets maar o zo betrouwbaar papier moeten doen. Uiteindelijk rijdt ik uitsluitend op het lijstje plaatsnamen.
Tot Hardenberg weet ik mijn voorgenomen tempo vast te houden, daarna slaat vrij plotseling de vermoeidheid toe. Stoppen, strekken en suikerdrankjes helpen niet meer. Als het dan ook al snel donker wordt, weet ik dat het bikkelen wordt...In het halfdonker rijdt ik door mysterieuze bossen richting Vriezenveen, over een half verhard, smal en kronkelend fietspad. Ik weet alle paaltjes te ontwijken en ik geniet van de sfeer. Door de vermoeide benen zak ik steeds verder onderuit. Omdat ik mijn knieen zo niet meer helemaal strek, krijg ik ook last van een oude hardloopblessure: een stijve knie.
De bossen uit en langs een dijkje door de weilanden. Inmiddels is het helemaal donker. Opeens moet ik vol in de remmen. Het fietspad houdt plotseling op. Geen reflectoren of pijlen, alleen een hek. Net niet er tegenaan geknald. In het verkeerde verzet de dijk op om het fietspad aan de overkant te nemen. Dan schiet het in mijn kuit...afzien. Weer een eindje verderop moet ik de Mango als een kruiwagen over een noodbrug heen rijden.
Bij Vriezenveen ga ik de verkeerde kant op, 10km omrijden, Almelo is opeens ver weg. Op de onverlichte wegen houden mijn B&M Ixon schijnwerpers er opeens mee op, de accu is bijna leeg. Nu heb ik alleen de LEDs in de body over en die verlichten niet de weg. Had ik toch zuiniger met de verlichting moeten zijn overdag. In het pikkedonker navigeer ik door goed te kijken naar de snelweg naar Almelo en het oranje schijnsel van Hengelo/Enschede. En dan begint het te hagelen. Geen pretje, ook niet in een velomobiel. Met de zekerheid dat als ik maar doortrap dat ik vanzelf thuis kom, moet ik lachen om de ontgroening die ik mezelf aandoe: kramp in het ene been, stijve knie bij het andere, geen telefoon, geen licht. Ik ben lekker bezig.
In Almelo moet ik naar Bornerbroek, maar uiteraard mis ik alle richtingsborden. Op het gevoel rijd ik verder. In een afgelegen wijkje begin ik te twijfelen en hoop ik op een straatnaambord als 'bornebroekseweg'. In plaats van uit te stappen denk ik even te kunnen keren langs een zijstraat en een oprit, zodat ik het bord boven mijn hoofd kan lezen. Ook al fiets ik nog zo langzaam, de bodem schraapt met veel kabaal langs de oprit...oei. Het dieptepunt van de rit. Maar zowaar zit ik op de Bornebroeksestraat! Nog een zucht van verlichting als ik even later 'Delden' op de borden zie.
Op het laatste stuk naar Delden moet ik in het aardedonker op een smal fietspaadje blijven. Het lukt, maar de snelheid zakt naar minder dan 20km/u. Bij de straatverlichting van Delden zet ik nog 1x aan om 30km/u te halen, maar het lukt me niet meer. Watje. Ook mijn eigen oprit ga ik op met veel kabaal en geschraap van de onderbak over de klinkers. Balen, maar wat ben ik blij dat het een oude bak is. Als ik uiteindelijk uitstap weet ik bijna niet meer hoe ik moet lopen zo stijf ben ik geworden. Twee weken spierpijn, maar wat een mooie rit van in totaal 135km!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten