Nieuw PR en linnentape onder mijn zitje

Ja, het begint saai te worden, maar met de oplopende temperaturen, een betere achterband, een riempje en een betere afstelling van het zitje wil er nog weleens een PR sneuvelen. Dit keer maar een klein stapje, van 34.73 km/h naar net niet 35km/h over 19 km: 34.96 km/h. Ik weet vrij zeker dat ik door de 35km/h heen kan komen. Ik moest vandaag een beetje omrijden door een tijdelijke wegversperring in verband met bouwwerkzaamheden.

Nadat ik het zitje naar achteren had gezet, bleek het ook iets omhoog te moeten. Het was een twijfelgeval. Bij Sinnerbikes adviseren ze minimaal een vinger tussen ketting en zitje. Dit was een dunnen pink. Incidenteel kwam dus toch de ketting er tegenaan en het linnentape dat ik voor de veiligheid op het zitje had geplakt begon te slijten. Dit record is gereden met het iets hogere zitje en ik denk dat het een weergave is van de voor mij net iets fijnere houding, maar laat ik dit eerst even een tijdje proberen, voordat ik definitieve conclusies trek.

Eigenlijk is dat linnen tape een wat apart verhaal waarover ik niet eerder heb geblogd. Ergens middenin de koude sneeuwdagen werd ik al velomobielerend opgeschrikt door steeds harder geratel. Met letterlijk frisse tegenzin klom ik uit Magic Bullet de ijzige kou in (no, Kevin, nothing like in Winnipeg, not even remotely). Bleek dat het zitje van de beugel afgeschoten was en dat de ketting langzaam door het zitje heen aan het zagen was....oeps....gelukkig zat er wat tape op, maar toch wat schade aan het zitje zelf. Thuis extra linnen tape erop geplakt., zodat ik een volgende keer weer op tijd gewaarschuwd zou worden. Dat heeft nu dus gewerkt en ik ga er een nieuw stukje opplakken. Waarschijnlijk zal het nieuwe stukje niet meer tegen de ketting komen omdat het zitje nu ver genoeg van de ketting af is (ruim een vinger dikte).

Terug naar de PR rit van vandaag. Een mooi moment was vlak voordat ik Delden binnen reed. Op de GPS zag ik dat ik misschien een nieuw PR kon rijden, maar ik zat al aardig stuk. Bij de kruising bij het Twickel kwam er een racefietser van rechts, ruim voor me, flitsend wit op een mooie fiets, maar een beetje typisch langzaam. We konden elkaar goed van te voren zien en in eerste instantie had ik niet door dat hij me opwachtte. Dat had hij ook niet hoeven doen...hihi. Ik hield wat extra in en ging er wat ruimer omheen omdat ik niet wist wat hij van plan was. Maar dat merkte ik snel toen ik naast hem was. Hij ging op volle kracht staand aanzetten en hij kroop naar me toe om in mijn (niet bestaande, haha) slipstream terecht te komen. Ik ook even aanzetten...het zal me toch niet gebeuren dat ik nu te moe ben, schoot er even door me heen...maar nee, bij 43km/h werd de racefietser al heel snel een heel klein stipje in de spiegel achter mij. Nog even doorzetten en met 38km/h het viaduct op, maar eigenlijk was het niet nodig want de arme kerel was nergens meer te bekennen. Met een grote glimlach reed ik Delden binnen. Ik zal wel nooit volwassen worden hoop ik.